Zenbat aldiz ikusi ditudan Midi handiaren paretak behekaldetik.
Nere lehenengo mendi irteerak Pirineoetara, duela urte pila, inguru horietara ziren.
Gauetan, Pombieko errefugiotik begira egoten nintzen azken eskalatzaileen frontalen argiak errefugiora nola gerturatzen ziren ikusten. Miresten nituen. Harrigarria iruditzen zitzaidan egiten zutena.
Eta konturatu gabe, ikusle bezala ematen nituen gau haietatik zenbat denbora pasa den ohartu gabe, igande honetan ni nintzen horma horietan zintzilik zegoena. Oraingoan, beste norbaitek ikusiko zuen nere frontalaren argia behekaldetik.
Ez nuen inoiz pentsatuko Midi eskalatzera helduko nintzenik.
Pozik nago. Asko betetzen naute horrelako esperientziek. Mendia hain gertu sentitzea bezalakorik ez dago. Ni, nere osotasunean eta zoriontasunik betegarrienean sentitzen naiz bertan. "Ni" naiz bertan.
Plazerra da eskalatzea. Plazerra horrelako abenturak bizitzea. Asko izan dira, eta beste horrenbeste izango dira!! Eskerrik asko nere soka-lagun eta gidari izan zaretenoi!!
Beste abentura bat oroimenerako. Ez dugu ahaztuko!!
Larunbat atsalden abiatu ginen Pombie aldera, Donnaytarrak, Gasteizko mutil bat, Asteasuko beste bat eta ni. Bertan gaua pasa eta igande goizean, egunsentiarekin batera, Ekialdeko aurpegiko Fouquier bideari ekiteko asmoa genuen.
Hauek beraien dendak montatu eta nik nere vivaca prestatu nuen. Zeozer deskantsatu eta hurrengo goizean, 7ak aldera, oraindik ilunpetan, Fouquier bidearen bila abiatu ginen frontalekin.
Neretzako lehen aldia Midi eskalatuko nuena. Anaientzat lehen aldia Fouquier bidean. Ez zuten aurretik eginda (hauek inprobisatzea gustoko dute jajaja).
Graduz lasaia izan arren, nabegatzako abentura puntuak zailtasuna ematen diola diote eskalatzaile adituek beraien aipamenetan. Luichy maisuak ere bere oharretan gorriz markatu ditu adi ibili beharreko zonaldeak.
Ni, etxeko ardien pare, anaien atzetik noa itsu-itsuan.
Eguzkia 2884 metrotan agertu genuen eta arrastiaren kolore gorrixkaren epeltasunean buelta hartu genuen bide normaletik. Argitasunak gutxi iraun zuen eta laberintoa dirudien jeitsierako ia bide osoa frontalekin egin behar izan genuen.
Pombien utzitako motxiloiak berreskuratu eta erritmoa galdu gabe, oinez jarraitu genuen gaueko 12etan kotxeak berreskuratu arte.
Kotxean, ezin logureari eutsi, burukadaka ibili nintzen. Goizeko 3tan ohean sartzean, aldiz, ezin lokartu emozioak jota 😅😅
Lanera ia begirik itxi gabe joan nintzen, aurpegi kaxkarrarekin eta belaunak belztuta, baina bihotza beteta eta puztuta.
Eta orain? Zer kontatuko diet gaur nere ikasleei? Zoriontasunaren bidean zintzilik ibiltzea zein polita den akaso....
